De ICT-dienstverlening voor juristen is versnipperd. Mede ingegeven door de digitaliseringsslag en aangezwengeld door de wil van juristen om onafhankelijk te zijn, is een situatie ontstaan waarbij allerlei deeloplossingen her en der worden ondergebracht. Maar is de jurist daarmee werkelijk geholpen?
Voorheen was risicospreiding het codewoord: zorgen dat de afhankelijkheid van één partij minimaal was. Daar waren ook goede redenen voor. Niet alleen voor ICT, maar ook voor algemene zaken werd zoveel mogelijk gezocht naar alternatieven. Door de toegenomen complexiteit van zaken is een situatie gecreëerd waarin de kwaliteit van de ontstane oplossingen onder de maat blijkt te zijn. Oplossingen die op zichzelf prima functioneren, passen niet altijd binnen de maatstaven voor de ICT-oplossingen anno 2014. Vergelijk dit met een voetbalteam: het bij elkaar zetten van de elf beste spelers ter wereld maakt een team nog geen wereldkampioen. We zien dergelijke technische uitdagingen ook terug op ander vlak. Zo levert in menig topsegment auto het samenvoegen van technieken van diverse leveranciers regelmatig verbijsterende mankementen op. Helaas geldt dit in te veel gevallen ook voor de ICT van een juridisch kantoor. Ja, helaas, want de impact van deze geëvolueerde versnippering wordt ernstig onderschat.
Versnippering zorgt voor technische knopen in een proces, onduidelijkheid qua afstemming en systemen die niet op elkaar aansluiten. Het zorgt zelfs voor problemen in de ontwikkeling van een kantoor, omdat het ene onderdeel volop groeimogelijkheden biedt, maar groei wordt tegengehouden door de beperkingen van een ander onderdeel. Door het gebrek aan feeling met ICT en oog voor de relevantie, is er onvoldoende aandacht voor de consequenties van dergelijke knip-en-plak oplossingen. Een kritisch signaal waar ieder juridisch kantoor serieus aandacht aan zou moeten besteden. Een nuttig agendapunt voor de volgende maatschap vergadering.
